Zawartość
- Atari żegna się z „Pongiem” i woła „Stellę”
- Znalezienie i rozwój właściwej technologii
- Sprzedawanie Człowiekowi
Atari żegna się z „Pongiem” i woła „Stellę”
Kiedy Atari wypuściło swoją grę zręcznościową Pong jako wstępnie zaprogramowaną, dedykowaną domową jednostkę do gier, był to ogromny hit i wkrótce został naśladowany przez każdego możliwego producenta elektroniki. W ciągu zaledwie kilku lat półki zostały zalane klonami i odmianami, niektóre nawet posunęły się do użycia tego samego mikroczipa. Aby utrzymać swoją pozycję lidera branży, współzałożyciel Atari, Nolan Bushnell, starał się stworzyć nową generację systemów gier wideo. W tym celu Atari kupiło Cyan Engineering, który już pracował nad nową technologią konsoli pod nazwą kodową Stella.
W tym czasie wszystkie domowe konsole do gier korzystały z opartej na matematyce technologii logicznej, w której zmienne były wykorzystywane do określania relacji i dedukcji. Umożliwiło to ponowne wykorzystanie tej samej lub podobnej grafiki w ograniczonej liczbie podstawowych gier. Technika została opracowana w ramach projektu wojskowego Brown Box Ralpha Bayera, który ostatecznie stał się Magnavox Odyssey. Dlatego też wszystkie domowe gry wideo pierwszej generacji konsol wyglądały tak samo.
Znalezienie i rozwój właściwej technologii
Zamiast technologii logicznej w projekcie Stella Cyana wykorzystano centralny procesor (CPU) o nazwie MOS Technology 6502, 8-bitowy mikroprocesor, który został wprowadzony w 1975 roku jako najtańszy procesor na rynku. Umożliwiło to szybkie przetwarzanie informacji o programie z mikroczipa bez rozbijania banku. Kolejne pytanie dotyczyło sposobu dostarczania wielu programów do gier z zewnętrznego źródła.
W 1972 r. Hewlett-Packard zaczął korzystać z nabojów ROM, w obudowie typu a Read-Otylko M.układ emory zawierający plik programu, który został podłączony do komputera przez gniazdo kasety. Wkłady ROM stanowiły idealne rozwiązanie dla Stelli. Pliki gier były przechowywane na kasecie ROM poprzez dodanie układu pamięci o dostępie swobodnym (RAM), a procesor MOS Technology 6502 odczytuje informacje o programie za pośrednictwem układu wejścia / wyjścia (I / O). Pomijając logistykę, tym, co uczyniło to idealnym rozwiązaniem, był niski koszt kaset ROM, a dzięki opracowanemu przez Cyan układowi dźwiękowemu adaptera interfejsu telewizyjnego (TIA), zarówno grafika, jak i rozwiązania dźwiękowe były kompletne.
Sprzedawanie Człowiekowi
Przy jednoczesnym zachowaniu wszystkich technologii jednocześnie, nie było zaskoczeniem, że inna firma będzie rozwijać tę samą koncepcję w tym samym czasie, a firma Fairchild Semiconductor Company pokonała Atari na rynku w 1976 roku za pomocą systemu rozrywki wideo Fairchild (zwanego później Fairchild Channel F), który korzystał z procesora Fairchild F8, opracowanego przez twórcę Intela Roberta Noyce'a.
Atari był głęboko zaangażowany w rozwój Stelli i potrzebował większych przychodów i mocy, aby wydać wersję. Wejście na giełdę nie było opcją, ponieważ giełda gwałtownie spadała. Z groźbą utraty całego udziału w rynku z rąk Channel F, Nolan Bushnell zwrócił się do spółki partnerskiej z Warner Communications (dziś znanej jako Time Warner), która ostatecznie stała się wykupem. Bushnell pozostał przy sztabie, który prowadził firmę.
Kiedy Stella została ostatecznie ukończona i wydana w 1977 roku, jej nazwa została zmieniona na System komputerowy wideo Atari, ale później zmienił się ponownie na niesławny Atari 2600, po numerze produkcyjnym CX2600. Początkowo 2600 został wypuszczony ze słabym przyjęciem, ale wiadomość szybko się rozeszła i do 1979 roku był hitem, sprzedając ponad milion sztuk tylko w tym samym roku. Niestety burzliwe czasy, które doprowadziły do jego sukcesu, odbiły się na relacji Bushnell z Warner Communications. Bushnell opuścił firmę w 1978 r., Zaledwie rok przed wielkim sukcesem konsoli.
W ciągu następnych kilku lat Atari nadal tworzyło historię, wyprzedając całą konkurencję dzięki stale rosnącej bazie instalacyjnej i bibliotece gier. To największa konkurencja, Channel F, nie miała możliwości graficznych ani dźwiękowych 2600, ani korporacyjnego giganta, takiego jak Warner Communications. Chociaż Channel F był pierwszym tego rodzaju, wydano dla niego tylko 26 tytułów, a Fairchild wkrótce uległ dominacji sprzedaży Atari.
Ogromny sukces Atari nieuchronnie doprowadził do własnego upadku. Ponieważ firma była teraz korporowana, programiści byli niezadowoleni z ich traktowania. Atari przeszedł od zwykłego i przyjemnego miejsca pracy pod kierownictwem Bushnella do dusznego, korporacyjnego koncertu z niewielkim uznaniem lub nagrodą za dobrze wykonaną pracę, struktura, na którą wciąż cierpi przemysł wydawniczy. Wkrótce programiści, którzy pomogli zbudować imperium Atari, zaczęli odchodzić i tworzyć własne firmy, aby publikować gry na 2600.
Ponieważ idea konsoli z wymiennymi grami była wciąż nową koncepcją, a systemy gier wideo poprzedniej generacji klonowały się wzajemnie, prawa autorskie, patenty i znaki handlowe nie zostały ustanowione w celu ochrony producentów konsol, ponieważ są dzisiaj. Wkrótce rynek został zalany grami, wszystkie zaprojektowane dla 2600 i wielu stworzonych przez byłych programistów Atari, którzy skoczyli na statek. Wydawcy zewnętrzni byli w stanie obejść problemy z prawami, nigdy nie używając logo Atari, dodając oświadczenie, że nie byli powiązani z Atari Inc. i potwierdzając, że kaseta została zaprojektowana dla „Systemu gier wideo Atari”.
Wkrótce Atari zaczął cierpieć z powodu tych samych nieszczęść, które doprowadziły do śmierci Ponga. Nie z podobnymi grami, ale z przeważającą liczbą firm, które pędzą po kawałek 2600 sztuk złota, z falą nieoficjalnych gier. Wiele z tych gier miało niską zawartość i jakość. Nawet wydawane przez Atari tytuły zaczęły ucierpieć z powodu pośpiesznych cykli produkcyjnych i większości ich najlepszych programistów już zrezygnowało.
Chociaż wielu powołuje się na uwolnienie nieszczęśliwego E.T. gra dla 2600 jako początek upadku Atari i nadejścia krachu branży gier wideo w 1983 roku, była bardziej kumulacją - zbyt wielu gier, zbyt niskiej jakości i bardzo niewielkim wzrostem technologii w domach i arkadach. Warner sprzedał Atari w 1984 r. Commodore Business Machines, który natychmiast zamknął skrzydło wydawców gier.
W 1986 Commodore wydało przeprojektowaną wersję 2600 jako tytuł budżetu z hasłem marketingowym „The Fun Is Back!” System sprzedawał się umiarkowanie dobrze, ale ostatecznie zakończył się w 1990 roku. Do dziś Atari 2600 pozostaje najdłużej sprzedawaną domową konsolą do gier wideo, a wiele jej bardziej popularnych tytułów ma być ponownie wydanych dla konsol do gier i urządzeń przenośnych nowej generacji, oraz wstępnie zaprogramowane urządzenia plug-n-play jako kolekcje retro.
